ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΑΠΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ «ΑΝΤΑΡΣΥΑ»

 ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΑΠΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ «ΑΝΤΑΡΣΥΑ»

 Αν μέχρι τώρα, είχατε κατατάξει την «ΑΝΤΑΡΣΥΑ» και τις παραφυάδες/σφραγίδες του ΣΕΚ (Κίνηση Ενωμένοι Ενάντια στο Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή κ.ά) στον χώρο του τροτσκισμού ή της διεθνιστικής επαναστατικής αριστεράς, μάλλον ήρθε η ώρα να αλλάξετε γνώμη.

 Όταν το 1997 στο αμφιθέατρο του Εργατικού Κέντρου Πειραια, μεταμορφωνόταν η «Οργάνωση Σοσιαλιστική Επανάσταση» σε «Κόμμα» με τον τίτλο «Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα», ο ενθουσιασμός περίσσευε. Αυτό όμως που με προβλημάτισε έντονα εκείνη την ημέρα, ήταν οι από βήματος μεγαλοστομίες όπως: «θα πάρουμε τη θέση του ΚΚΕ στους χώρους δουλειάς» ή ακόμα χειρότερα «το ΚΚΕ χάνει τις δυνάμεις του και εμείς θα το υποκαταστήσουμε μέσα στο εργατικό κίνημα», μαζί με άλλα φαιδρά. Αυτή η ανεδαφική αισιοδοξία 70 με 100 ανθρώπων από όλη την Ελλάδα, με σόκαρε και ήταν ένα από τους πολλούς λόγους για τους οποίους αρνήθηκα την πίεση από καμιά δεκαριά γνωστούς μου που με προέτρεπαν να υπογράψω την «πρώτη αίτηση μέλους στο κόμμα» (συμμετείχα στο συνέδριο της ΟΣΕ/ΣΕΚ ως παρατηρητής).

 Το ΣΕΚ δεν έπαιρνε όμως από λόγια. Τα στελέχη του πίστευαν πως το νέο όνομα, τους μεγάλωσε και στην απήχηση στον κόσμο. Οι 8.050 ψήφοι στις Ευρωεκλογές του 1999, οι 8.313 ψήφοι στις Εθνικές εκλογές, οι 11.938 στις Ευρωεκλογές του 2004 και οι 10.604 στις εθνικές εκλογές του 2007 (μαζί με ΑΡ.ΑΝ., Α.Α.Σ. και ΟΚΔΕ-Σπάρτακος), λογικά απογοήτευσαν το ηγετικό δίδυμο του Κόμματος. Άλλωστε, το ΣΕΚ δεν ήταν ποτέ ένα κόμμα που προωθούσε κάποιο πρόγραμμα, κάποιες θέσεις, ούτε παρενέβαινε με προτάσεις σε εργατικούς χώρους και κινήματα. Ήταν πάντα ένα κόμμα που τα πανό, οι πικέτες και οι αφίσες του, ήταν πολύ περισσότερα από τους ακολούθους του.

Η κύρια πολιτική του δράση, ήταν η αυτούσια αντιγραφή των θέσεων, της δράσης, ακόμα και των συνθημάτων του αγγλικού SWP.

Στην πραγματικότητα, παρέμεινε μια οργάνωση χωρίς πολιτικό πρόγραμμα που ανάγει σε «σοσιαλιστική δουλιά» τον ακτιβισμό, την εξόρμηση με την εφημερίδα και τη διοργάνωση αφηρημένων συζητήσεων για την επανάσταση και το σοσιαλισμό, χωρίς κανένα στρατηγικό σχέδιο.

Ενδιαφέρονται να μαζεύουν δεκάδες υπογραφές από σωματεία, Δημοτικά Συμβούλια και συλλογικότητες κάτω από τις προκηρύξεις για συγκεντρώσεις και «εκστρατείες», όπου συνήθως δεν έχει σημασία το πλαίσιο της απεργίας, της διαδήλωσης ή της κατάληψης, αλλά οι ίδιες οι κινητοποιήσεις, στις οποίες προσδίδουν «επαναστατικό χαρακτήρα», ανεξάρτητα από τον πολιτικό τους προσανατολισμό και την επιρροή που μπορεί να έχουν σε συνδικάτα και κινήματα. Παράλληλα, από τις πωλήσεις της εφημερίδας, του περιοδικού και των βιβλίων τους, τα οποία διακινούν οι «ζηλωτές» του κόμματος, πληρώνονται τα δεκάδες επαγγελματικά στελέχη που τρέχουν όλη μέρα στις διάφορες δράσεις και ακτιβισμούς.

Δεν θα επαναλάβω τη λαϊκίστικη παρατήρηση του ότι οι περισσότεροι από αυτούς δεν έχουν δουλέψει ούτε μία ημέρα σε κανονική δουλειά ως μισθωτοί, ως πραγματικοί εργαζόμενοι σε αληθινούς χώρους δουλειάς. Είναι όμως εξόχως προβληματικό και πολιτικά παραλυτικό το ότι τα στελέχη του ΣΕΚ δεν έχουν καμία πραγματική επαφή με τους χώρους δουλειάς.

 Όταν συνειδητοποίησε η ηγετική ομάδα του ΣΕΚ πως μοναδικός τρόπος προσέλκυσης της προσοχής μας, είναι ο ακτιβισμός, αναζήτησε κομπάρσους για τις φωτογραφίες. Έκαναν διάφορες απόπειρες με στελέχη συνδικάτων, ανένταχτους αριστερούς, εκπροσώπους κινημάτων, αλλά δεν κατάφεραν να τους μετατρέψουν σε κομπάρσους για τις φωτογραφίσεις με πανό και πικέτες του ΣΕΚ.

Κάποια στιγμή όμως, βρήκαν «φλέβα χρυσού». Αλληλοπροσεγγίστηκαν με μια εκ των δεκάδων μεταναστευτικών οργανώσεων (Πακιστανική Κοινότητα «Η Ενότητα») και το αφεντικό τους Τζαβέντ Ασλάμ και δημιούργησαν κοινό μέτωπο. Εκατοντάδες Πακιστανοί έκτοτε, «γεμίζουν» τα μπλοκ του ΣΕΚ στις πορείες, κρατώντας σημαίες, πικέτες και πανό. Ειδικά όλη αυτή την περίοδο που το αντιφασιστικό μέτωπο ενάντια στη Χρυσή Αυγή, ήταν πολύ δραστήριο, το ΣΕΚ πήρε πάνω του μεγάλο μέρος από τα φώτα της δημοσιότητας. Καπηλεύτηκε τις δράσεις ενάντια στις ρατσιστικές επιθέσεις των Νεοναζί, προσπαθώντας να πάρει πολύτιμο πολιτικό χώρο και να παραμείνει στην επικαιρότητα. Μπόρεσε έτσι να εκλέξει Δημοτικούς και Περιφερειακούς Συμβούλους στα αστικά κέντρα και να αποκτήσει μεγαλύτερη πρόσβαση στην πολιτική δημοσιότητα.

Η λογική όμως παραμένει η ίδια: Ανούσιος και αναποτελεσματικός πολιτικός παρασιτισμός μέσω ενός πολιτικοφανούς ακτιβισμού.

 Όλα τα πιο πάνω θα ήταν εντελώς αδιάφορα και θα αφορούσαν μερικούς μόνο περιθωριακούς γερόλυκους των πολιτικών κινημάτων της δεκαετίας του ’70. Όμως δεν είναι έτσι. Η απουσία πολιτικού σχεδίου και προσανατολισμού, οδηγεί σε επικίνδυνες πολιτικές ενέργειες, οπορτουνισμό και γελοιοποίηση της ιδεολογίας που εκείνοι, οι αρλεκίνοι της αριστεράς, επικαλούνται. Γελοιοποιούν με τη «δράση» τους, έννοιες όπως ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ, ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ, ΤΡΟΤΣΚΙΣΜΟΣ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ.

 Χαρακτηριστικό παράδειγμα του που μπορούν να φτάσουν για να μη χάσουν του Πακιστανούς κομπάρσους, αποτέλεσε το κάλεσμα σε πορεία προς την πρεσβεία της Ινδίας στην Αθήνα το 2019.

Η «Πακιστανική Κοινότητα» του Ασλάμ, το ΚΕΕΡΦΑ («σφραγίδα» του ΣΕΚ με συντονιστή κεντρικό στέλεχος του ΣΕΚ) και άλλοι πακιστανικοί και μουσουλμανικοί σύλλογοι, κάλεσαν για την 27^η Οκτωβρίου 2019, σε συγκέντρωση έξω από την πρεσβεία της Ινδίας στην Αθήνα, διαμαρτυρόμενοι για την επιβολή στρατιωτικού νόμου στο Κασμίρ.

Γιατί όμως μια «αριστερή» οργάνωση να παρεμβαίνει στην εθνικιστική κόντρα μεταξύ Πακιστανών και Ινδών;

Το Κασμίρ, βρίσκεται υπό τη διαχείριση της Ινδίας, με την θεωρητική προοπτική διεξαγωγής δημοψηφίσματος για την ανεξαρτησία του. Στην πραγματικότητα, αποτελεί το «μήλον της έριδος» για Πακιστάν και Ινδία και καθεμιά από τις δύο χώρες, θέλει το κρατίδιο αποκλειστικά δικό της. Οι παγετώνες της «Ελβετίας της Ινδίας» και οι τεράστιες ποσότητες νερού που παράγονται εκεί, είναι ζωτικής σημασίας για μια περιοχή γνωστή για τη λειψυδρία της. Το Πακιστάν έχει ανάγκη το νερό που έρχεται από τους παγετώνες, για άρδευση και επιβίωση της γεωργικής παραγωγής. Η Ινδία, ήδη χρησιμοποιεί το νερό για παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος, με το οποίο τροφοδοτεί εκατομμύρια πολίτες της. Καταλαβαίνουμε όλοι, ότι το κίνητρο είναι καθαρά η οικονομική εκμετάλλευση, υπενδεδυμένη με «εθνικά» και «πατριωτικά» χαρακτηριστικά για λαϊκή κατανάλωση.

Το ΣΕΚ λοιπόν, για να μη χάσει τους κομπάρσους των συγκεντρώσεών του, στήριξε (και στηρίζει) την εθνικιστική και φανταμενταλιστική μουσουλμανική δράση. Έτσι, απλά, χωρίς σχέδιο. Άλλωστε το γράψαμε: ακτιβισμός, ότι να’ναι, για τις φωτογραφίες.

Όταν δεν ξέρεις που πηγαίνεις, όλοι οι δρόμοι ίδιοι σου φαίνονται. Τα ίδια έκαναν και οι «σύντροφοι» του ΣΕΚ στη Σκωτία. Συντάχθηκαν με το «Εθνικό Κόμμα Σκωτίας» το 2012, ενόψει του δημοψηφίσματος ανεξαρτησίας του 2014. Στην εφημερίδα του ΣΕΚ, αρθρογραφούσαν υπέρ των μισθοφόρων παραστρατιωτικών του UCK στο Κόσσοβο, γιατί ήταν δήθεν υπέρ της ανεξαρτησίας του Λαού του Κοσσόβου. Σε κάθε διεθνή αναταραχή, χωρίς κανένα ιδεολογικό κριτήριο, παίρνουν θέση που προσφέρει ακτιβίστικη δράση, με τους αφελείς και από όμορα κόμματα και οργανώσεις, να «τσιμπάνε».

Στην περίπτωση της πορείας των Πακιστανών και των Μουσουλμάνων, το 2019 έφαγαν γερό «κράξιμο» από όλους τους νοήμονες. Έτσι, το 2020 που η Πακιστανική οργάνωση του Τζαβέντ Ασλάμ, κάλεσε την 28^η Οκτωβρίου σε διαδήλωση έξω από την Ινδική Πρεσβεία, το ξανασκέφτηκαν και δεν συμμετείχαν στο κάλεσμα.

Πολλά είναι αυτά που οι ΣΕΚίτες δεν καταλαβαίνουν. Στην περίπτωση των Πακιστανών, δεν καταλαβαίνουν ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι στηρίζοντας τον ένα ή τον άλλο υποψήφιο «Πρόεδρο» στη μία ή την άλλη οργάνωση, απλά συμβάλεις στην αναπαραγωγή των εκεί ταξικών και κομματικών αντιπαραθέσεων, στηρίζεις την εκμετάλλευση των αμόρφωτων και ανειδίκευτων μεταναστών (αυτό που αποκαλούσαμε παλιά «λούμπεν προλεταριάτο») από τους εκπροσώπους των εκεί συσχετισμών και ελίτ, τους εγκλωβίζεις στον έλεγχο και εποπτεία από τους αυτόκλητους θρησκευτικούς ηγέτες τους και εν τέλει τους απομακρύνεις από κάθε ταξική συνειδητοποίηση και οργάνωση, αλλά και από την ένταξη στις τοπικές ή συντεχνιακές κοινωνίες.

Τελικά, κάνετε περισσότερο κακό στην εργατική τάξη και στη χειραφέτησή της, παρά καλό.

Τάσος Πανταζίδης