Απέναντι
στο «η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού», οι Λαοί του κόσμου εδώ και καμιά
δεκαριά χρόνια, προέβαλαν το σύνθημα «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός».
Το
σύνθημα αυτό ενέπνευσε και εμπνεύστηκε από κινήματα και πολίτες, που μπροστά
στα καπιταλιστικά αδιέξοδα στην εργασία, στα δικαιώματα, στο περιβάλλον,
προσπάθησαν να πείσουν τους εαυτούς τους και –κυρίως- τους άλλους, πως μια
ανατροπή του συστήματος, στην κατεύθυνση ενός «άλλου κόσμου», ήταν εφικτή.
Τα
«κινήματα» καλούσαν για μια ανατροπή, βάζοντας για λίγο στην άκρη την κλασική
ιδεολογική φρασεολογία περί ταξικότητας. Έτσι, επιστρατεύτηκαν άλλες,
καινοτόμες ιδεολογικές αναφορές, όπως π.χ. του οικοσοσιαλισμού. Σύμφωνα με τον
οικοσοσιαλισμό, η απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα, θα μπορούσε να συνδράμει
στην κατάρρευση του καπιταλισμού και του εργαλείου του: του ιμπεριαλισμού. Οι
ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, δεν μπορούν να ελεγχθούν από ένα κέντρο, οπότε ο
ιμπεριαλισμός θα κατέρρεε. Οι μεγαλύτεροι πόλεμοι της σύγχρονης ιστορίας,
έγιναν και γίνονται για την ενέργεια.
Όμως
τελικά, τα περιβαλλοντικά ζητήματα, όπως και αυτά της ενέργειας, δεν κατάφεραν
να ξεφύγουν από τα «κινήματα» και να γίνουν μαζικό κίνημα, με ταξικά
χαρακτηριστικά, στο δρόμο για την ανατροπή του καπιταλισμού. Παρέμειναν θέμα
για την «πρωτοπορία» που όμως δεν είχε σύνδεση με την εργατιά, την ατμομηχανή
δηλαδή, τον στρατό των πολιτικών ανατροπών.
Άλλωστε,
οι καπιταλιστές, μέσα από το νέο τρόπο λειτουργίας τους, τον νεοφιλελευθερισμό,
είχαν εφεύρει νέο τρόπο ελέγχου, ακόμα και της ενέργειας: το τραπεζικό σύστημα
«φούσκα». Ένα σύστημα που αγοράζει και πουλά, ακόμα και πιθανότητες πτώχευσης,
κεφαλαιοποιώντας τον αέρα, κοπανιστό ή σκέτο.
Στην
πρόσφατη ευρωπαϊκή κρίση, οι καπιταλιστές, για χάρη των τραπεζών, άφησαν στην
άκρη τον ενεργειακό πόλεμο στα ανατολικά της Ουκρανίας. Άφησαν ακόμα και τις
χιλιάδες προσφύγων του πολέμου και της κλιματικής αλλαγής που «πνίγουν» τα
νοτιοανατολικά σύνορα της Ευρώπης. Για ποιόν τα άφησαν; Μα για να σώσουν το
προπύργιο του τραπεζικού συστήματος – «φούσκα», το οποίο στην Ελλάδα έχανε την
–ανύπαρκτη έτσι κι αλλιώς- αξιοπιστία του.
Κατάφεραν
έτσι, να διασύρουν το μεγαλύτερο μετά το ’68 κίνημα από τα κάτω που θα μπορούσε
να ξεσπάσει στην Ελλάδα, την Ισπανία ή ακόμα και τις κεντροευρωπαϊκές χώρες.
Κατάφεραν να μετατρέψουν ένα αριστερό κόμμα σε κλασικό σοσιαλδημοκρατικό, μετά
την εκλογή του.
Ο
ΣΥΡΙΖΑ, ήταν ένα φαινόμενο. Με αριστερή ιδεολογία και χαρακτηριστικά, ένωσε κομμουνιστές,
μαοϊκούς, τροτσκιστές, σταλινικούς, οικοσοσιαλιστές και οικολόγους,
ελευθεριακούς και ευρωκομμουνιστές, σοσιαλδημοκράτες και κεντρώους, κάτω όμως
από την κόκκινη σημαία, σε ένα σχήμα που φιλοδόξησε να κάνει την μεγάλη
ανατροπή στην Ελλάδα μα και στην Ευρώπη.
Η
αλήθεια βέβαια είναι πως για να πάρει την εξουσία, δεν υποσχέθηκε σοσιαλιστικό
μετασχηματισμό της κοινωνίας. Μίλησε μόνο για διάσωση από την ανθρωπιστική
κρίση. Μίλησε για ελευθερία και δημοκρατία. Για αξιοπρέπεια και επιβίωση. Για
ελπίδα.
Έτσι,
με αυτή την ιδεολογική ασάφεια, κατάφερε την πλειοψηφία. Όμως τελικά, μήπως
αυτό ήταν και το πρόβλημα στη συνέχεια;
Ο
Καπιταλισμός, επιστράτευσε όλα του τα όπλα, με πρώτο βέλος στη φαρέτρα, την
πίεση από τις τηλεοπτικές συχνότητες. Αφόρητη πίεση. Ασφυκτική πίεση. Ήταν όμως
τόση η λαχτάρα για την ελπίδα, που η ζημιά από την τηλεόραση, μετριάστηκε .
Η
τηλεόραση, απέτυχε παταγωδώς και στο δημοψήφισμα. Η απροκάλυπτη και χυδαία
στήριξη του «ναι», έφερε τα αντίθετα αποτελέσματα.
Όμως,
τελικά ο καπιταλισμός δεν παλεύεται από μέσα. Όσο και να προσπαθείς να τον
αναμορφώσεις, δεν γίνεται. Τα ανθρωπόμορφα τέρατά του, δεν καταλαβαίνουν από
ανθρωπιστική κρίση, από δικαιοσύνη, από παλιές οφειλές..... καταλαβαίνουν μόνο
από το ποιος είναι ο ισχυρός κάθε φορά. Έτσι, προκάλεσαν χρηματοπιστωτική
ασφυξία και στα τραπέζια των «θεσμών», όμοια με το κρεβάτι του Προκρούστη,
πετσόκοψαν τον εκπρόσωπο της «ελπίδας».
Το
χειρότερο όμως ήρθε στη συνέχεια. Όπως το 2007, έτσι και τώρα. Η τηλεόραση που
δεν κατάφερε να καθορίσει, κατάφερε να μεγεθύνει και να διαστρεβλώσει.
Το
2007, στις βουλευτικές εκλογές, αποφάσισαν κάποια ΜΜΕ να ξεφορτωθούν τον
Παπανδρέου. Έτσι, με προεξέχων κανάλι το Mega, δεν παρουσίασαν νωρίς κάποια δημοσκόπηση ψηφοφόρων,
άφηναν να εννοηθεί πως το ΠΑΣΟΚ συνετρίβη, δημιούργησαν ένα κλίμα καταστροφής
του Γ.Α.Π. και έκαναν πιο εύπεπτη την σχεδόν άμεση «αρχηγική» παρέμβαση
Βενιζέλου. Ακόμα και στις προεκλογικές δημοσκοπήσεις, κάποιοι έφταναν να
παρουσιάζουν μέχρι και 10 ποσοστιαίες μονάδες τη διαφορά με την πρώτη ΝΔ.
Τελικά, η διαφορά ήταν μικρότερη από 4 μονάδες. Η αίσθηση της συντριβής όμως
εμπεδώθηκε την πρώτη ώρα μετά το κλείσιμο της κάλπης.
Με
τον ίδιο τρόπο, αντέδρασαν τα ΜΜΕ (τηλεοπτικά και διαδικτυακά) τη Δευτέρα 13
Ιουλίου, όταν ανακοινώθηκε η συμφωνία με τους δανειστές. Οι πρώτες ειδήσεις,
ήταν ασαφείς και καταστροφολάγνες. Παρουσίασαν τη συμφωνία ως Αρμαγεδόνα. Ακόμα
και όταν κυκλοφόρησε η «επίσημη» μετάφραση, αυτή ήταν ελλιπής. Στόχος ήταν τα
τεχνηέντως ασαφή σημεία να παρουσιαστούν ως σαφή και προδοτικά.
Κανείς
δεν έχει αμφιβολία πως πρόκειται για ένα κείμενο με πολλά κακά για το Λαό
στοιχεία. Το μέγεθος όμως της καταστροφής, άρα και της «προδοσίας», μεγεθύνθηκε
με πολλή μαεστρία.
Ο
στόχος ήταν σαφής: Αφού οι καπιταλιστές κατάφεραν με πιέσεις, εκβιασμούς και
μεταξύ τους συντονισμό, να αποφύγουν τη διάσωση της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ,
κατάφεραν μια κακή για την Ελλάδα συμφωνία και χρησιμοποίησαν τα εργαλεία του
«σοκ» για να ξεμπερδεύουν και με την «Αριστερή παρένθεση». Μέσα σε 12 ώρες
κατάφεραν να κάνουν σημαντική μερίδα κόσμου που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ, να αποκαλεί
«προδότη» τον Τσίπρα, μεγάλο μέρος μελών, στελεχών και Βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, να
δηλώνει μέχρι και αποχώρηση από την Κυβέρνηση και το Κόμμα, αλλά και το
υπόλοιπο μέρος των μελών και φίλων του ΣΥΡΙΖΑ, να είναι με σφιγμένη καρδιά και
κόμπο στο στομάχι. Μέσα σε 12 ώρες!!! Τεράστια επιτυχία.
Μια
δεύτερη ανάγνωση, νηφάλια, δείχνει πως τα πράγματα, είναι μεν δύσκολα, αλλά όχι
καταστροφικά. Όμως ακόμα και η διατύπωση αυτή, μπορεί σήμερα να αντιμετωπιστεί
ως «προδοσία» απέναντι σε ιδέες και διακηρύξεις.
Τα
ΜΜΕ, πέτυχαν στην αποστολή τους, έστω και την ύστατη στιγμή. Αυτό που δεν
πέτυχαν στις εκλογές, αυτό που δεν πέτυχαν στο δημοψήφισμα, το πέτυχαν με το
παραπάνω μετά τη συμφωνία.
Δεν
χρυσώνω το χάπι. Δεν είμαι λιγότερο Αριστερός σήμερα απ’ότι ήμουν προχθές. Δεν
απεμπολώ τις ιδέες μου, τους αγώνες στους οποίους συμμετείχα, ούτε την
–μουσκεμένη με ιδρώτα, δάκρυα και αίμα- ιστορία της οικογένειάς μου. Προσπαθώ
όμως να είμαι νηφάλιος.
Προεκλογικά,
αν και ήμασταν οι περισσότεροι, άνθρωποι με σαφή ιδεολογικά προτάγματα,
ξεκαθαρίσαμε πως αυτή η μάχη, η μάχη για την κυβέρνηση της Αριστεράς, δεν
υποσχόταν τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας αλλά τη διάσωσή της.
Ξεκαθαρίσαμε πως δεν παλεύουμε για τον σοσιαλισμό, αλλά για την απομάκρυνση του
φάσματος της πείνας, της εξαθλίωσης, της αδικίας και του παραλογισμού. Τους
πέντε μήνες που μεσολάβησαν από τις εκλογές, έγιναν πολλά (γνωστά ή άγνωστα
στους πολλούς) πράγματα προς αυτή την κατεύθυνση. Νομοθετήματα, αποφάσεις,
ρυθμίσεις. Μερικά από αυτά, προκάλεσαν και ρήξεις με το οργανωμένο σύστημα
υπεράσπισης του ασύδοτου κεφαλαίου. Τίποτα από αυτά όμως δεν προβλήθηκε από τα
ΜΜΕ. Το ένιωσαν όμως όσοι τους αφορούσε.
Η
συμφωνία, έχει την ίδια λογική: διάσωση.
Δεν
είναι αυτό που θέλουμε. Δεν είναι όμως και προδοσία.
Δεν
βοηθά, αλλά και δεν καταστρέφει.
Δεν
στρογγυλεύω τις γωνίες, αλλά και δεν αδικώ......
Το
στοίχημα δεν χάθηκε στις Βρυξέλλες. Το στοίχημα θα χαθεί ή θα σωθεί τους
επόμενους μήνες. Μπορεί η Κυβέρνηση μέχρι το τέλος του χρόνου να λειτουργήσει
όλα τα αντισταθμιστικά της εργαλεία για να ανατρέψει την εικόνα; Είναι οι
σύντροφοι διατεθειμένοι να σηκώσουν τα μανίκια και να τα βάλουν με το σύστημα;
Να σπάσουν τα στεγανά; Να δικαιώσουν την αντίληψή μας πως δεν είναι όλοι ίδιοι;
Αν
μπορούν, δικαιούνται την ευκαιρία να το αποδείξουν. Οι υπόλοιποι, έχουν τη
υποχρέωση να κατέβουν από τα κάγκελα και να δουλέψουν μαζί τους ή έστω να τους
αφήσουν να δουλέψουν.....
Τελικά
ο καπιταλισμός είναι ανίκητος όταν τον πολεμάς στο γήπεδό του......
Αν
όμως αλλάξεις γήπεδο, όχι.
Το
πρόβλημα είναι πως οι κυκλοφοριακές ρυθμίσεις που έχει διαμορφώσει, σε περνάνε
μέσα από αυτόν, σε διαπαιδαγωγούν μέσα από αυτόν και τελικά, ή χάνεσαι μέσα του
ή πέφτεις στο χαντάκι παραδίπλα.
Δεν
απογοητεύομαι όμως. Ας κάνουμε την εμπειρία, εργαλείο. Ας μαζέψουμε τα εργαλεία
μας για άλλο οικοδόμημα και κάποτε η Γη, θα γίνει κόκκινη !!!
Τάσος
Πανταζίδης
14/7/2015